Het leven is geen wedstrijd,
het is een weg die jezelf mag lopenSoms heb je iemand nodig die even met je meeloopt
Mijn leven verliep, zoals ik het altijd zeg, heel gewoontjes, gewoon goed. Ik had mijn liefde gevonden, een fijne baan, een warm gezin en een druk maar mooi leven. We werkten allebei, zorgden samen voor onze kinderen en hadden een fijn huis. Alles leek goed op de rails.
Tot het ineens anders liep……
Ik verloor mijn baan. En soms zoals dat gaat in het leven, viel er een fundament weg, alles stond even stil. Ik krabbelde op, vond een nieuwe baan en volgde een opleiding tot pedicure.”Je weet maar nooit”, dacht ik. Misschien had ik toen al een voorgevoel. Mijn collega’s grapten nog: “Jij gaat ons toch niet verlaten? Wij zijn zo’n topteam! ” Maar de bezuinigingen in de zorg hakten erin, en mijn functie verdween voorgoed.
Gelukkig had ik inmiddels mijn praktijk aan huis. Dankzij een opleidingsbudget kon ik een langgekoesterde wens in vervulling laten gaan. Ik volgde de opleiding tot voetreflextherapeut. Wat een cadeau bleek dat te zijn. Jaren geleden kreeg ik zelf een voetreflexmassage en dat moment is mij altijd bijgebleven. Zo eenvoudig, zo rustig en toch zo diep werkend. Geen lange verhalen, geen ingewikkelde gesprekken, alleen voelen. Thuiskomen in je eigen lichaam. Ik voelde wat het met mij deed, hoe helend aanraking met echte aandacht kan zijn. Dat wilde ik ook kunnen geven.
Soms is het een dwaze droom die je de weg wijst naar wie je werkelijk bent
Ik noemde mijn praktijk Silly Dreams omdat het voelde als een “dwaze” droom die werkelijkheid werd. En ja, het voelde ook een beetje gek, opnieuw beginnen na je 50ste. Maar ik deed het, en het is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt.
De weg die Goof en Fien mij wezen
Toen ik mijn baan verloor, kwam nog een andere droom uit, een eigen hond.
Goof kwam in mijn leven, een tibetaanse terrier, een gelukshondje uit Tibet, zeggen ze. En dat is hij echt. Goof voelt mij feilloos aan. Hij bracht mij terug naar mijzelf. Door hem vond ik opnieuw de rust in de natuur, het belang van bewegen, het simpele geluk van samen wandelen. Goof gaf mij lessen die geen enkele opleiding mij had kunnen bieden.
Zijn belangrijkste les? Het leven is geen competitie, het gaat om samenwerken. Leef je eigen weg
Later kwam Fien erbij. Ik dacht: met haar loop ik hetzelfde pad. Maar Fien had een andere boodschap. Zij liet mij zien dat ieder levend wezen een eigen ritme heeft, een eigen pad. Je moet niet verwachten dat iemand lijkt op een ander.
Mijn weg naar nu
Ik werd ouder en langzaam veranderde mijn lijf. De vermoeidheid sloeg toe, overgangsklachten, de dagelijkse drukte, het bekende verhaal. Als ik niet naar mijn lijf luisterde, kreeg ik meer pijn, net zolang tot ik het wel rustiger aan moest doen. Mijn benen wilden niet meer zoals voorheen. Alles wat vanzelfsprekend was, werd ineens zwaar. Ik had altijd geroepen dat ik op tijd met pensioen zou gaan. Dat leek mij logisch, een stap op het juiste moment. Maar dat gaat tegenwoordig niet meer zo eenvoudig. We moeten door tot ons 67ste. Terwijl het leven doorging, begon mijn lichaam steeds meer signalen te geven dat het anders moest.
De wandelingen met mijn hondjes Goof en Fien, waren mijn rustpuntjes. Even naar buiten, evenlucht, even mijzelf. Daar genoot ik van, elke dag weer. Maar ook dat werd lastiger. Mijn lipoedeem maakte het zwaarder om te lopen, letterlijk en figuurlijk. Toch bleef ik volhouden, bleef iedere dag wandelen omdat het mij op de been hield, soms zelfs letterlijk.
Plotseling was er een verdrietige gebeurtenis die veel impact op mij had. De stress begon zich op te stapelen. Het werd steeds moeilijker om mijn rust te pakken. De momenten waar ik goed voor mijzelf zorgde, werden zeldzamer. Tot mijn lichaam stop zei. Ik kreeg een trombosebeen. Dat kwam aan als een klap. Ik wandelde elke dag, ik was in beweging en toch gebeurde dit. Mijn lijf liet mij in de steek, zo voelde het. Ineens kon ik niet meer wat ik altijd kon. Alles leek anders, zwaarder, trager.
Goof bleef trouw aan mijn zijde. Zijn rust en aanwezigheid herinnerde mij er aan hoe belangrijk het is om te blijven ademen, te blijven bewegen, te blijven leven ondanks alles. En Fien met haar zachte energie, liet mij voelen dat ik mijzelf niet hoefde te vergelijken. Niet met anderen maar ook niet met wie ik vroeger was.
Deze periode heeft mij veranderd. Het was pijnlijk en confronterend maar het bracht mij dichter bij mijzelf. Ik moest opnieuw leren luisteren naar mijn lichaam. Leren vertragen, accepteren, meebewegen.
Juist dat is wat ik meeneem in mijn praktijk. Ik weet hoe het voelt als je lijf niet meer wil. Ik weet hoe frustrerend het is als je weet wat goed voor je is, maar het even niet lukt.
Mijn verbondheid met de natuur
De natuur is mijn rustplek en mijn inspiratiebron. In een geur, een kruid of een wandeling vond ik keer op keer de kracht om te herstellen. Ik verdiepte mij in alles wat de natuur te bieden heeft.
Ik volgde de opleiding ChinHerbs, waarin ik leerde hoe je de Chinese geneeskunde kunt toepassen met kruiden uit onzen eigen omgeving. Thee, tincturen of zalven, afgestemd op wat jouw lichaam nodig heeft. Daarnaast werk ik graag met aromatherapie, de helende kracht van planten in één druppel, en mycotherapie. De ondersteuning van medicinale paddenstoelen voor onder andere hormonen, energie, weerstand en focus.
Alles wat ik geleerd heb, komt samen in mijn praktijk, altijd op maat, altijd met liefde en aandacht. Ik geloof in de kracht van verbinding tussen lichaam en geest, natuur en mens, gevoel en herstel.
Voor vrouwen die zichzelf onderweg zijn kwijtgeraakt
Mijn naam is Sylvia Gijsen, trotse eigenaar van voetreflex- en fytotherpiepraktijk Silly Dreams in Grubbenvorst. Ik ben getrouwd, moeder van drie kinderen en oma van 6 kleinkinderen, een gezellige drukte die ik koester.
Mijn praktijk is er voor vrouwen van 50 jaar en ouder, vrouwen zoals jij, die al jaren klaarstaan voor anderen, voor hun kinderen, hun partner, hun werk, hun ouders. En die nu voelen: “En ik dan”
Je lichaam fluistert steeds vaker iets wat je liever negeert. Je bent moe, terwijl je toch goed slaapt, of juist niet slaapt omdat je hoofd maar blijft malen. Je voelt je zwaarder, trager, niet alleen lichamelijk maar ook mentaal. Alsof alles je meer moeite kost.
Misschien herken je dat je sneller emotioneel bent, of dat je lijf reageert op stress met pijntjes of klachten die je niet goed kunt plaatsen. Je zit in de overgang, je hormomen zijn in de war. Alles is aan het veranderen maar niemand die het écht begrijpt, behalve jezelf.
en soms…………….zelfs dat niet meer.
Ik weet precies hoe jij je voelt. Ik ben ook die vrouw geweest die dacht “even doorzetten, straks wordt het rustiger”. Maar straks bleef uit. Tot mijn lichaam niet meer fluisterde maar riep “STOP”
Juist daarom ben ik er voor jou
Ik heb zelf ervaren hoe het is als je op bent, maar toch doorgaat. Hoe het voelt als je lijf niet meer meewerkt, ook al doe je alles goed. Hoe ongelooflijk krachtig het is als iemand je helpt om weer te voelen waar je gebleven bent.
In mijn praktijk nemen we de tijd, er is ruimte om stil te staan bij hoe jij je echt voelt. Met aandacht, rust en respect in jouw tempo. Je hoeft niets uit te leggen, te bewijzen of vol te houden. Je mag weer thuiskomen in je lijf, in je hoofd, in jezelf, want het is jouw tijd.
En je hoeft het niet alleen te doen
